30 april 2007 startte mijn avontuur in Amerika. Ik vloog 26 april naar Harvey Field, het dichts bij zijnde vliegveldje. Piepklein, maar alles was er en ik zag meteen Mark daar staan, bij het uitchecken. De cowboy van de foto’s en hij was zo blij mij te zien! Hij hielp met mijn grote koffers en we konden naar Faith Equestrian vertrekken.

Wat een warm welkom!!

Het eerste wat mij opviel, waren de trucks overal! Een personenauto is daar zeldzaam, overal waar ik keek, zag ik trucks. Uiteraard hadden ze die zelf ook, een Dodge RAM VAN 3000. Geweldig!

Ik kon wel Engels, maar niet zo goed als zij natuurlijk. Waarop hij zei: je spreekt altijd nog beter Engels dan wij Nederlands kunnen, no worries!

En als ik iemand uit Nederland aan de telefoon sprak zei hij altijd: are you talking code again? 😂

Het heet “Mission Farrier School”, omdat ze Christelijk zijn, maar ook vanwege hun missie voor de paarden:

Projectpaard Honey:

Omdat ik op het terrein woonde, in het bunkhouse, hielp ik elke dag met het verzorgen van een paar paarden, waaronder Honey.

Honey had een ongeluk gehad en haar femur (dijbeen) gebroken. Hiervoor moest ze 6 wkn in een hangmat hangen. Hierdoor, plus de grote hoeveelheid corticosteroïden zorgden voor een extreme hoefbevangenheid. Haar zool lag los en ik heb het hoefbeen letterlijk zien zitten…!

Toen ik haar leerde kennen kon ze alleen maar liggen van de pijn. Dit was verschrikkelijk om te zien.

Aan het eind van de opleiding kon ze staan en voorzichtig lopen. Dit is bereikt in de 13 weken die de opleiding duurde. We keken dagelijks naar waar wij haar mee konden helpen, wat maakte haar comfortabeler?

Er waren heel veel project paarden, teveel om op te noemen. Van ieder paard heb ik zo ontzettend veel geleerd..!

Het was heel hard werken. Overdag zetten we paarden op (speciaal) beslag en in de avonduren moesten we aan de studie. Tussendoor werden we overhoord en kregen we soms ook schriftelijke testen.

Natuurlijk werd elk paard uitvoerig bekeken in stap en draf, en eventueel in tölt. De bevindingen werden uitvoerig besproken.

Lessen in horsemanship hoorden er ook bij. We kregen les van Carl Longanecker en Jon Ensign. De waardevolle lessen gebruik ik nu bijna bij ieder paard. Begrip voor wie ze zijn en hoe hun brein werkt, dat maakt het allergrootste verschil.

Er was in de weekenden wat tijd voor ontspanning. Op het terrein van de school konden we paardrijden, wat ik veelvuldig deed. Ik heb daar leren lasso gooien. Een bijzondere skill, valt nog vies tegen!

Wat heb ik genoten daar. Ik mis Amerika nog steeds, eerlijk gezegd! 😉