Zucht. Och Pippin. Mijn lieve pony die 10 jaar bij mij is geweest. Hij heeft mij heel veel geleerd over hoe om te gaan met paarden die heel veel spookjes 👻 zien. En om bange paarden beter te begrijpen.

Van een totaal onberekenbare, niet te ‘vangen’, niet te behandelen bange pony die iedereen van zijn rug af gooide en een trailertrauma had.

Naar een pony waar ik alles mee kon, bosritjes, van een tandarts behandeling ondergaan, spuitjes van een dierenarts ontvangen, tot zich laten beslaan met speciaal hoefbeslag.

Zelfs met de trailer zonder een centje pijn van Drenthe helemaal naar de Ardennen!

Wil je weten hoe dat ging? Lees dan verder! 🤓

In 2007 liep ik tegen hem aan, een pony die bij mij in de straat woonde. Op een avond hoorden we dat er buiten wat aan de hand was. De pony was uitgebroken. Ik kon dichtbij komen, maar pakken lukte niet. We konden helpen drijven zodat hij niet de 80 km weg op kon vliegen, meer niet. Hij was bang en vertrouwde niemand. Gelukkig kon de eigenaar hem lokken en hij werd weer in de wei gezet.

De dochter van de eigenaar reed erop, maar ze was bijzonder hard van hem af gegooid. Er kwam zelfs bloed uit haar oren en ze had een grote snee in haar kin. Ze noemden hem ook ‘die pony’ want hij had nooit een naam gekregen. Ze konden pas ‘veilig’ opstappen, nadat hij eerst vol gas was rondgestuurd in de bak. Daarna konden mensen hem berijden, maar hij schrok veel en gooide alsnog iedereen eraf.

Hieronder hoe hij was toen ik hem leerde kennen. Oortjes plat. Bang, en zeker niet blij.

Pippin aka ‘Die Pony’, was bij zijn moeder in de wei groot geworden zonder ooit een smid of dierenarts te hebben gezien. Hij was al 10 jaar! (bleek later, nadat de tandarts zijn tanden had gezien) Hij liet zich niet pakken, want hij kende geen mensen. De boer heeft hem uitgeput door er met een brommer achteraan te zitten, 1,5 tank lang… Toen Pippin van uitputting niet meer kon lopen, heeft de boer hem een krap halster om gedaan. Daarna is hij een trailer in gestopt, terwijl meerdere mannen hem daarin joegen. Daar was hij in omgevallen en hebben ze net zo lang over rotondes gereden, totdat hij weer rechtop stond.. 😔

Kortom, niet echt bepaald een fijne start om met mensen om te gaan. En dan druk ik me nog mild uit.

De eigenaar zei: jij bent een rare die met dieren praat. Jij slaat geen paarden en bent lief voor ze. Ik denk dat jij de enige bent die wat met hem kan, want onze aanpak werkt niet bij hem. Hij hoort alles en ziet alles, en gooit iedereen er af. Dat is onwerkbaar. Als jij hem niet koopt, gaat hij naar de slager. Dus je mag hem kopen voor slachtwaarde..

Ik stond helemaal perplex. Hij was één van de mooiste pony’s die ik ooit heb gezien, maar ik vond hem ook heel erg intimiderend, want hij had zoveel slechte ervaringen met mensen. Hoe kon ik dat allemaal ooit weer goedmaken? Mijn hoofd zei keihard ‘nee, waar begin je aan?’, maar tot mijn stomme verbazing zei mijn mond: ‘ja, ik haal even het geld op. Kan hij in dit weitje blijven staan?’ Ja hoor, zei de man, dit is een antikraak wei met garage en hooiopslag schuur, hier heb je de sleutel, plezier ermee.

Dus had ik een onvangbare/onberijdbare pony die niets van mij wilde weten, met mens-trauma’s van hier tot Tokio en die geen dierenarts in de buurt duldde. Laat staan een hoefsmid of tandarts. Wat heb ik gedaan?? Dacht ik nog.

Maar ik was ook smoorverliefd op hem. Ik had hem vrij zien lopen, wat was hij prachtig! En zijn benen waren mooi stevig en leken gezond. Hij liep zooo mooi. En op de één of andere manier wist of voelde ik, dat hij niet gemeen was. Hij was gewoon onbegrepen.

Trainen van alledaagse dingetjes

Hij liep langs me heen toen ik hem had gekocht, en ik zei, ‘mooie kerel, ik ga een naam voor je bedenken. En al zou ik nooit wat met je kunnen, je mag lekker bij mij blijven. Dan komt alles goed.’ Hij reageerde: hij ging maar liefst 7x gapen! Oei, blijkbaar had ik een snaar geraakt en had alle druk van hem weg genomen. Hij deed zijn hoofd omlaag, smakte en liep rustig weg.

De dagen erna ging ik hem verzorgen, meer niet. Ik gaf hem hooi, voer en water. Ik deed hem eerst s’avonds in de garage, want dat was hij gewend. S’morgens liet ik hem er weer uit. Ik probeerde hem nog niet te pakken, dat kwam later wel. Ondertussen leerde ik hem een beetje kennen. Hij mij ook en ik probeerde ondertussen een naam te bedenken. Later liet ik de garagedeur open staan en kon hij kiezen of hij naar binnen wilde. Daar hield hij snel mee op. 😂💕 Bij regen vond hij het fijn, verder scharrelde hij lekker buiten.

Als ik de poepjes aan het opruimen was, kwam hij altijd wel bij mij kijken. Hij is wel erg nieuwsgierig naar wat ik toch allemaal aan het doen was. Zo kon ik hem aaien, een wortel geven, en ging ik weer weg.

Toen heb ik het blauwe halster gekocht, met een makkelijke sluiting op zijn hoofd. Ik ging oefenen met om en af doen van het halster. Hij deed zijn hoofd er niet zelf in, maar gooide zijn hoofd ook niet meer omhoog om te ontsnappen. In alle rust kon ik het halster om en af doen.

Dat ging binnen 2 dagen nadat ik daaraan begon al verbazingwekkend prima. De dagen erna deed ik er eens een touw eraan en ging ik rustig met hem wandelen in de wei. Dat ging ook heel snel heel goed. En weer lekker los erna. Geen druk. Gewoon samen zijn. We waren nu 1,5 maand verder ongeveer.

Toen hij dat gewend was kwam het rustig en liefdevol borstelen en kammen. Ook dat werd met de dag makkelijker. De hoeven wilde hij absoluut niet geven. Aan zijn neus zitten was ook een brug te ver, maar verder mocht ik overal bij komen. Staart optillen, oren aanraken, verder mocht ik eigenlijk alles. Zelfs een borstel over zijn buikje halen kon hij hebben. En dat allemaal in slechts een paar weekjes!

Naam geven

Na eindeloos wikken en wegen over zijn naam, kwam Eef Nibbelink met de naam: Pippin. Pippin is een hobbit uit ‘In de ban van de ring’ van Tolkien, een kleine hobbit. Nieuwsgierig en ondeugend. DAT paste perfect bij hem! Ik vroeg hem of hij dat wat vond, en ‘Die Pony’ werd vanaf die dag: Pippin!!

Toelaten van andere professionals

Natuurlijk moest hij nog een paspoort als ik hem zou willen vervoeren ooit en de hoeven, tanden en systeem nagekeken worden. Maar alles, stap voor stap.

Ik beloofde hem, dat als ik ook maar IETS merkte wat hij niet aan zou kunnen of ik de behandelaar niet zou vertrouwen, zou ik die onmiddellijk weg sturen. Het is nooit nodig geweest, maar die belofte sprak ik wel elke keer dat ik iemand uitnodigde uit. Weet je, JIJ bent de enige die de macht heeft om voor je dier te zorgen. Als jij niet ingrijpt als iemand wat naars doet, wie dan wel?

Of dat hielp weet ik niet, maar hij liet alles toe, als ik bij hem in de buurt bleef en hem aaide en woordjes toe sprak. En vooral, uitademen en rustig blijven.

Eerst de veearts. Een APK en leren kennen wat een arts is. Uiteraard heb ik de arts eerst gebeld dat Pippin met alle recht bang was en dat het even in rust moest. Dus als het extra tijd kost, betaal ik die uren met liefde, maar neem aub de rust.

Het was 2007, ik wist nog niet dat er andere mogelijkheden waren, maar toen heb ik hem zelfs laten chippen voor zijn paspoort. Zelfs dat rotding met die dikke naald, liet hij toe. De schat. Uiteraard heb ik hem een dikke beloning gegeven. Interessante opmerking van de dierenarts, aangezien hij nog nooit was ingeënt: dat is een heel gezond paardje! 😉

Natuurlijk ook een goeie chiropractor laten komen, die kon niets noemenswaardig vinden, alleen zijn atlas zat vast. Dat verbaasde me niets, hij had zijn hoofd eindeloos vaak tegen het plafond van de stal gegooid. Iets wat hij binnen een paar weken gelukkig niet meer nodig vond om te doen en sindsdien nooit meer heeft gedaan.

De tandarts was ook echt mega geduldig en wees mij op zijn leeftijd, waarschijnlijk 10-11 jaar. Dat wist ik toen nog niet. Hij hielp mij ook met het uitkiezen van een hoofdstel, want hij wees mij op zijn korte mondspleetje. Dat had hij inderdaad. Een bit zou nog weleens heel onaangenaam voor hem kunnen zijn. Omdat de lagen, waar het bit op hoort te liggen, verder naar achteren liggen, zou het bit altijd aan zijn lippen trekken.. (en later voor Traudur het advies: geen bitlappen meer gebruiken!)

Helder, dan gaan we op zoek naar een bitloze optoming om ooit te proberen. En ik onderzocht zadels. Hij gooide iedereen eraf, dus het zadel wat hij had was wat mij betreft simpelweg off limits.

Weer opstappen, de tweede eerste keer

Ik bekapte destijds alle paarden bij stal Equixantos in Beilen. Zij waren verkooppunt van Barefoot & Freestyle (van Emiel Voest) spulletjes. Dus daar won ik alle informatie in over bitloos en boomloos rijden en leende de benodigde spulletjes om te kijken wat voor Pippin met zijn korte mondspleetje en hoge schoft kon werken.

Er was een grote binnenbak op het terrein zelf, waar ik alles in alle rust alles kon uitproberen. Hij accepteerde de optoming die Marcel mij aanraadde heel goed.

Mijn ex-man stond te kijken en zei, hij is heel braaf en houdt jou goed in de gaten. Schiet mij maar lek als ik het mis heb, maar volgens mij kun je gewoon opstappen hoor.

Ik had dat nog niet eens in overweging genomen, ik vond dat het stap voor stap moest. Maar misschien was ik ook bang ofzo. Ik wilde hem ook niet teveel druk opleggen natuurlijk. Ik keek Pippin aan en vroeg in gedachten, wil je mij dragen?

Ik gooide mijn angst van me af en stapte heel rustig maar wel kordaat op, gooide mijn beugels los zodat ik eraf kon springen, als dat nodig was. Maar hij liep gewoon aan mijn been, ging links rechts en stopte als ik het vroeg. Hij bleef bij het opstijgen en rondlopen ontspannen en zette letterlijk geen stap verkeerd!

Hij smakte zelfs, brieste veel. En hij droeg mij. Hij maakte geen enkele indruk dat hij mij eraf zou gooien. WAUW!!!!! Dit was al met al slechts 3 maandjes nadat ik hem had gekocht en letterlijk NIKS met hem kon! Dat vond ik heel erg snel!

We hebben een paar keer geoefend in de binnenbak om alle hulpen te bevestigen en toen ging ik lekker met hem naar buiten in de buurt rondrijden. Zo hebben we vele ritjes gemaakt!

Hoeven bekappen / oefenen

Wat hij nog niet wilde, was zijn hoeven geven. Ze zagen er mooi uit, maar ik ging wel voor de zekerheid over asfalt stappen, zodat ze wel sleten en zo sterker zouden worden.

Om als smid je eigen pony niet te kunnen doen, was wel een dingetje 🤪, zal ik maar zeggen. Maar ik bleef geduldig elke dag om een voetje vragen. Hij wilde die niet geven. Hij zette zijn gewicht erop en ik had het nakijken. Ik wilde hem niet dwingen, dus liet het weer zijn.

Na ongeveer 9 maanden vroeg ik, zoals elke dag, een voet en ineens, kreeg ik hem!! Haha!! Wat een feest! Nu kon ik hem ook gewoon trainen om te bekappen. Hij was erg relaxed.

De grap was, toen ik eenmaal wél een hoef van hem kreeg? Kon ik alles! En ook alle vier de hoeven. Heel bizar. Blijkbaar moest dat gewoon tijd krijgen..

Trailertraining

Hij had natuurlijk veel nare ervaringen met de trailer gehad. Dat is heel naar voor hem, maar toch vind ik, dat een paard soepel geladen moet kunnen worden. Al was het om naar een kliniek te kunnen als dat nodig mocht zijn. Bovendien kun je dan lekker in het bos rijden. 🥰 Wat win win is voor allebei. Belangrijk dus.

Hiervoor heb ik een trailer gekocht, en die zette ik eerst in de wei als ik er was. Dicht. Dan kon hij wennen aan de aanwezigheid ervan.

Na een dag ging ik elke dag de wei in met de trailer om te oefenen met ultra weinig druk. Elke ’try’ (aanstalten om te proberen) beloonde ik uitvoerig, een stapje ríchting de klep was al een beloning waard!

Zo bereidde ik dat elke dag een stapje verder uit. Zo kwam hij steeds dichterbij en langzaam maar zeker kon hij op de klep staan. In rust. Ik vroeg dan zachtjes of hij zijn hoofd wil laten zakken, dat deed hij als hij zich relaxed voelde. Dan beloonde ik hem, liet ik hem er weer af, en liet hem vrij.

Ook elk stapje in de trailer zelf, belonen, en weer vrij.

Stang erachter, belonen, en weer vrij. Dit langzaam uitbouwen tot hij zelfs met een achtervoet op rust ging staan in de trailer met de stang erachter. Dik belonen en weer vrij.

Klein stukje rijden met hem erin, in alle rust weer afladen en weer vrij.

Deze stapjes heb ik weken over gedaan, elke dag een stapje verder. Soms een stapje terug omdat hij het toch eng vond, dan deden we het een dag later weer verder. Ik heb niet elke dag een goede dag, hij ook niet. En dat is heel normaal. Omdat ik niet meer druk oplegde dan hij aankon, kreeg ik steeds meer vertrouwen van hem.

Dat ontroerde mij zo, dat ik vaak bij hem stond te huilen, haha. Wat een watje ben ik toch. Ik vond het zo vreselijk mooi dat hij dat allemaal voor mij wilde doen. Want dat was het. Hij deed dat allemaal voor mij. ❤️

Zo gingen we uiteindelijk samen op weg, zo kort mogelijk en natuurlijk iets leuks doen. Hij vond mij dragen leuk, lekker in het bos. Dus gingen we naar het dichtstbijzijnde bos met de trailer. Dit mag niet van de politie, maar deed ik wel: de eerste weken bleef ik bij hem staan in de trailer en liet iemand anders, supervoorzichtig in de bus rijden. Ik wilde hem graag geruststellen dat hij niet alleen was.

Kort en leuk ritje doen, en weer terug naar huis.

Dit heb ik de eerste maanden gedaan voordat ik verder ging dan 10 minuten van zijn wei af. Uiteindelijk ging ik ook alleen, dus moest hij zonder mij in de trailer staan. Dat ging ook hartstikke goed. Uiteraard reed ik altijd zachtjes door bochten en probeerde hard optrekken en remmen ten allen tijde te voorkomen. Dat vertrouwen moest natuurlijk blijven he?

Al met al heb ik een vol jaar getraind om hem alle tijd te geven om er aan te wennen. Hij vond het totaal geen probleem meer. Ik heb geen (angst)zweet druppeltje ontdekt al die tijd.

Na 2 jaar durfde ik zelfs met een gerust hart hem mee te nemen naar de Ardennen voor een vakantie! Ik heb onderweg vaak gekeken hoe het was, ze waren erg relaxed en de terugweg was laden ook weer een rustige en fijne gebeurtenis.

Vriendje erbij

Via mijn site kreeg ik het berichtje, hee Jill! Ik heb volgens mij jouw paard Traudur! 🙂 Binnen 24 uur zat ik in de auto naar Doetinchem, om hem te bezoeken. Hij herkende mij nog, maar hij was helaas niet te koop.

Ik ging weer naar huis, blij dat hij zo dichtbij was. En ze zei 2 weken later, ik wil met jonge paarden verder, wil je hem kopen? ✨😁

Ik heb letterlijk gedanst in huis, gegild, gehuild. En haar gebeld dat ik hem kwam halen.

Zie hier: Binnen 24 uur had Pippin een vriendje!!

Bizar wel, is dat ik Pippin telepathisch vroeg: wil je een maatje erbij? Zijn antwoord: Nee, ik wil jou voor mezelf.

Nu werk ik gewoon, dus ik ben normaal rond de 2-3-4 uur per dag bij hem, maximaal. Dat betekent dat hij minimaal 20 uur in zijn uppie is. Een paard slaapt maximaal 4 uur, dat is toch wel heel eenzaam lijkt mij, 16 uur per dag.

Dus: ondanks dat hij zei het niet te willen, heb ik toch besloten Traudur erbij te zetten. Ik heb ze alle tijd gegeven om te wennen, en ze werden juist elkaars beste vrienden!!

Ze zijn beste vrienden geworden, de schatjes!!

Traudur had hele pijnlijke een hoefzweer toen hij net bij me kwam, ik denk dat hij oude ‘shit’ los moest laten ofzo. Hij kon alleen maar liggen. (röntgenfoto’s van de dierenarts waren goed, zijn hoefbeen was gelukkig niet gebroken)

Pippin ging bij hem waken, waardoor Traudur rustig kon blijven liggen. Dit was zeer hartverwarmend en aandoenlijk. 🥰

De hoefzweer was over, en vanaf toen waren het beste maatjes. Nare dingen kunnen ook weer mooi zijn he? Zo wisten ze wat ze aan elkaar hadden.

Traudur overleed plotseling aan een hartstilstand op 28 maart 2013. Het antikraak veldje was ten einde, ik had ze toen (toevallig) net verhuisd naar Uffelte, in een kudde IJslanders.

Dus Pippin bleef niet alleen achter. De timing was buitengewoon éng goed wat dat betreft. Hij nam echt afscheid van Traudur, met zijn neus duwde hij tegen de snuit van Traudur. Het was ijskoud en er lag sneeuw die dag, maar ik heb letterlijk uren op het zwarte harige lijfje van Traudur gelegen. Dat was het verdrietigste wat ik tot toen toe had meegemaakt, dat hij stierf. Mijn allerbeste aarde-vriendje. Samen met Leone (de eigenaresse van de andere IJslanders) hebben we met liefdevolle rituelen alle pijn terug gegeven aan de aarde en kon zijn lijfje worden opgehaald.

Dit verhaal kun je uitgebreider lezen op mijn ArtVentures blog. ✨💕🪶